Blog Przemka

  Muminki Muminki  (szw.  Mumintrollen ) – fikcyjne istoty o antropomorficznej budowie ciała (nieco podobne do hipopotamów, ale dwunożne), zamieszkujące pewną dolinę gdzieś w Finlandii, bohaterowie cyklu dziewięciu książek i dwudziestu dwóch komiksów fińskiej (piszącej po szwedzku) autorki Tove Jansson, oraz pięćdziesięciu dwóch komiksów brata Tove, Larsa Janssona. Są one odmianą trolli. Pierwsza książka o Muminkach,  Małe trolle i duża powódź , została opublikowana przez Tove Jansson w 1945 (pierwsza wersja powstała już zimą 1939 roku), a pierwszy komiks  Mumintrollet och jordens undergång  zaczął ukazywać się w częściach w 1947 roku w szwedzkojęzycznym lewicowym czasopiśmie „Ny Tid”. Wszystkie książki o Muminkach odniosły sukces: zostały przełożone na ponad trzydzieści języków.  Muminki  doczekały się też swojej wersji teatralnej, filmowej (między innymi serial zrealizowany w Polsce w Studio Małych Form Filmowych Se-ma-for), radiowej, telewizyjnej i komiksowej. Świat, w którym żyją M

  Pierwsza generacja Renault Master I  został zaprezentowany po raz pierwszy w 1981 roku. Pierwsza wersja modelu Master weszła do produkcji w 1981 roku. Auto miało dość charakterystyczny wygląd oraz nowatorską konstrukcję. Podobnie jak w Fiacie Ducato zastosowano w nim napęd na przednią oś, jednak wzdłużny silnik wymusił dość wysoką pozycję kierowcy w kabinie, w której znalazły się także pokrywy, umożliwiające (poza przednią maską) dostęp do niego. Dostępny był w trzech rozstawach osi (2.87 m, 3.23 m, 3.70 m) i w kilku wersjach nadwozia (furgon o pojemności 9–12,7 m³, mikrobus, ramy pod zabudowy). Master występował w czterech wersjach DMC: 2,8 t, 3,0 t, 3,1 t, 3,5 t. Zastosowano w nim dość nowoczesne jak na owe czasy silniki Diesla Fiat-SOFIM (później Iveco-SOFIM, a obecnie Iveco) o pojemności 2.4 dm³ z pośrednim wtryskiem paliwa (o mocy maksymalnej 72 KM), oraz silniki Renault z rodziny Dourvin: wysokoprężny 2.1 dm³ (61 KM), benzynowy 2.0 (80 KM) i 2.2 dm³ (90 KM). Po pewnym czasie do

 

  Historia Przedsiębiorstwo zostało założone przez  Gustafa Eriksona  w  Malmö  w 1891 roku pod nazwą  Vagnfabriksaktiebolaget i Södertälje , czyli w  języku polskim   Fabryka Wagonów w Södertälje  w skrócie  Vabis  zajmująca się produkcją  wagonów kolejowych . W 1900 roku w Malmö została założona fabryka  Maskinfabriksaktiebolaget Scania  ( pol.  – Fabryka maszyn Sp. z o.o. w  Skanii ), która miała produkować rowery. Wkrótce Scania rozpoczęła także produkcję  samochodów osobowych  i  ciężarowych . W 1902 roku rozpoczęto produkcję samochodów ciężarowych. W 1911 roku w wyniku połączenia przedsiębiorstwa z koncernem motoryzacyjnym  Vagnsfabriks Aktiebolaget  powstało przedsiębiorstwo o nazwie  AB Scania-Vabis . W 1935 roku firma Scania została głównym przedstawicielem marki  Volkswagen  na rynku  szwedzkim , a rok później wprowadziła na rynek pierwszy własny  silnik wysokoprężny . W latach 50. rozpoczęto tworzenie sieci sprzedaży i serwisowej w  Europie . W 1957 roku rozpoczęto produkcję

  Historia Około 1730 jeden z kupców zarabiający na zamorskim handlu zlecił mieszkającemu w Jeleniej Górze rzeźbiarzowi Josephowi Antonowi Bechertowi wykonanie rzeźby boga mórz i oceanów Neptuna, która zdobiła prawdopodobnie jedną z podmiejskich siedzib kupieckich. Na przełomie XVIII i XIX wieku handel zaczął zamierać, a miasto zaczęło się rozrastać wchłaniając przedmieścia, w tym dawne ogrody i wille jeleniogórskich kupców. Prawdopodobnie po 1828 rzeźba Neptuna trafiła na plac i ozdobiła fontannę znajdującą się przed ratuszem. Neptun stoi na dwóch delfinach podtrzymując się trzymanym w prawej dłoni trójzębem. Ustawiony jest na czworokątnym, dwustopniowym cokole znajdującym się w basenie. 

  Szybowcowa Góra Szybowcowa Góra  ( niem.   Schieferberg , 561 m  n.p.m. ) – góra w  Grzbiecie Małym   Gór Kaczawskich . W części południowej jest zbudowana ze  skał metamorficznych  –  łupków serycytowo-kwarcowych  z  grafitem ,  zieleńców  i łupków zieleńcowych, należących do  metamorfiku kaczawskiego  oraz z  górnopaleozoicznych   skał wulkanicznych  –  porfirów . W części północnej zalegają na nich  osady   górnokredowe  –  margle ilaste ,  wapienie margliste  oraz  piaskowce . Osady te są częścią jednostki geologicznej zwanej  rowem Wlenia . W 1924 wybudowano na górze  szybowisko  wykorzystujące znakomite warunki naturalne. Silne prądy wznoszące umożliwiają osiąganie pułapów do 10 000 m. 

  Wrocław Główny Wrocław Główny  – największa z osobowych stacji kolejowych we Wrocławiu, zlokalizowana na granicy osiedli Przedmieście Świdnickie i http://Huby, w sąsiedztwie głównego dworca autobusowego znajdującego się w podziemiu centrum handlowego Wroclavia. Jeden z nielicznych w Polsce dworców kolejowych, który ma halę peronową. Położony na liniach kolejowych prowadzących z południowego wschodu (Częstochowa, Lubliniec, Opole), południa (Świdnica, Kłodzko) na zachód (Jelenia Góra, Legnica), północny zachód (Głogów, Zielona Góra), na północ (Poznań) i na północny wschód (Oleśnica, Łódź, Warszawa). Dworzec Wrocław Główny posiada kategorię Premium według klasyfikacji PKP. W roku 2018 wymiana pasażerska na stacji wyniosła 21,2 mln osób (58 tys. dziennie), co dało jej 1. miejsce w Polsce.  Dane ogólne Wejście główne, od północy, mieści się przy  ul. Józefa Piłsudskiego ; dwa wejścia boczne na końcach głównego hallu też prowadzą na ul. Piłsudskiego, natomiast wejście tylne znajduje się

  Jezioro Leśniańskie Jezioro Leśniańskie . (Leśniański Zbiornik Wodny) –  zbiornik zaporowy  ( jezioro zaporowe ) na rzece  Kwisie , między  Gryfowem Śląskim  a  Leśną . Powstało w wyniku przegrodzenia rzeki  zaporą  we wsi  Czocha , powyżej Leśnej, w czerwcu 1905. Budowę zapory rozpoczęto 5 października 1901 roku. W uroczystościach położenia kamienia węgielnego pod budowę tamy brali udział m.in. pruski minister rolnictwa  Victor von Podbielski  i nadprezydent Śląska  Hermann von Hatzfeld (niem.) . Na kamieniu węgielnym zapory umieszczono napis „Dolinom na ochronę, odmętom na przekór, wszystkim na pożytek!”. Pojemność zbiornika to 15 mln m³, a powierzchnia – 140 ha. Podstawowym zadaniem zbiornika jest  retencja  oraz produkcja  energii elektrycznej . Na wysokim, lewym brzegu usytuowany jest  zamek Czocha , na brzegu prawym –  zamek Rajsko . Nad jeziorem znajduje się kilka pól namiotowych, ośrodków wypoczynkowych i wypożyczalni sprzętu pływającego. 

  Zapora Pilchowice Zapora Pilchowice  (niem.:  Bobertalsperre Mauer ,  Talsperre Mauer, także   Mauertalsperre ) – najwyższa zapora kamienna i łukowa oraz druga co do wysokości (po  Solinie )  i druga co do czasu powstania (po  zaporze w Leśnej )  zapora wodna  w Polsce, w pobliżu miejscowości  Pilchowice . Zbudowana przez firmę B. Liebold & Co. AG (Holzminden/Berlin) pod kierownictwem Alberto Cucchiero, według projektu profesora  Otto Intze  oraz dr. Curta Bachmanna. Ponadto jest to najwyższa w obecnej Polsce zapora kamienna oraz łukowa.  Zapora Pilchowice powstała na rzece  Bóbr  w latach 1902–1912 w celu ochrony przed powodziami. Decyzja o budowie zapadła 3 lipca 1900 roku , jako skutek dużej powodzi z 1897 r. Pierwsze prace rozpoczęto w 1902 roku . W 1904 roku rozpoczęto drążenie kanału, który miał odprowadzać wodę z placu budowy . Kanał ma szerokość 9 m, wysokość 7 m, a jego długość wynosi 383 m. W odległości 152 m od wlotu znajduje się 45-metrowy szyb, w którym znajduje się

  Edyta Górniak Edyta Anna Górniak  (ur.  14 listopada   1972  w  Ziębicach ) – polska  piosenkarka ,  kompozytorka ,  autorka tekstów ,  producentka ,  reżyserka ,  aktorka   musicalowa  i osobowość telewizyjna. Członkini Akademii Fonograficznej  ZPAV  oraz Stowarzyszenia Artystów Wykonawców Utworów Muzycznych i Słowno-Muzycznych  SAWP . Honorowa obywatelka gminy  Ziębice  oraz Honorowy Ambasador Stolicy Polskiej Piosenki  Opole .  Debiutowała w 1986, śpiewając w założonym przez siebie zespole System B. W 1990 otrzymała wyróżnienie w koncercie „Debiuty” podczas  27. Krajowego Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu . Następnie rozpoczęła karierę jako  aktorka musicalowa , występując na deskach  Teatru Dramatycznego w Warszawie  w musicalu  Metro , wystawianym w  teatrze Studio Buffo  oraz na  Broadwayu . W 1994, reprezentując  Polskę  z piosenką „ To nie ja! ”, zajęła drugie miejsce w finale  39. Konkursu Piosenki Eurowizji . Wydała siedem albumów studyjnych:  Dotyk  (1995),  Edyta Górnia