Fiat uno

 Fiat Uno I został zaprezentowany po raz pierwszy w 1983 roku.

Nadwozie tego modelu było opracowane przez Giorgetto Giugiaro z firmy Italdesign Giugiaro. Oficjalna prezentacja nastąpiła 20 stycznia 1983 roku na przylądku Canaveral na Florydzie. Wyposażano go w silniki (dane patrz niżej) benzynowe o pojemności 0,9, 1,0, 1,1, 1,3 i 1,5 dm³ oraz silniki wysokoprężne (1,3 (także jako TURBO) i 1,7 dm³). Ciekawostką jest fakt, że silnik Diesla 1,3 dm³ opracowano na bazie benzynowej o tej samej pojemności. Wersja Uno Turbo oferowana była w latach 1985–1989. W ciągu 10 lat produkcji we Włoszech wyprodukowano 6 milionów egzemplarzy. W plebiscycie na Europejski Samochód Roku 1984 model zajął 1. pozycję.

Auto było również produkowane w Brazylii (od października 1984 roku) i Argentynie. W Europie występował w wersji 3- oraz 5-drzwiowej. W Ameryce Południowej znany był również jako kombi o nazwie Elba (w Brazylii i Europie) lub Duna Weekend (na wielu pozostałych rynkach), 2 i 4-drzwiowy sedan o nazwie Premio oraz Duna (poza 

Modernizacje

Przez 27 lat produkcji pierwszej generacji Fiata Uno, samochód przeszedł trzy duże modernizacje, z czego tylko jedna, pierwsza, dotyczyła eur

Pierwszy lifting (1989)

W 1989 roku samochód przeszedł pierwszy facelifting, w którym zmieniono wygląd zewnętrzny oraz wnętrze. Wymieniono także silniki – wersja 1,1 dm³ została zastąpiona nowym silnikiem FIRE (Fully Integrated Robotized Engine), a wersję 1,3 dm³ zastąpił model 1,4 dm³. Oba te silniki występowały w wersji TURBO. Występowała również poszukiwana przez koneserów bardzo szybka i komfortowa wersja z silnikiem 1,5 dm³, klimatyzacją, szyberdachem, szybami sterowanymi elektrycznie i welurową tapicerką. Z tym silnikiem była też oferowana skrzynia bezstopniowa CTX (Uno Selecta). Wersja Turbo dostępna była w latach 1989–1993.

Fiat Uno po głębokim liftingu był produkowany w także Polsce przez Fiat Auto Poland w Bielsku-Białej (1994–2000) i Tychach (2000–2002), RPA i Turcji (Tofas od 1993). Łącznie w obu tych polskich miastach powstało 173 416 egzemplarzy Uno, z czego 144 826 w Bielsku-Białej. Tam też padł roczny rekord produkcji (w 1997 roku) – 30 316 egzemplarzy.

Z chwilą zakończenia produkcji Uno w Tychach obliczono, że na świecie powstało 8,5 miliona^]opejskiego

 rynku.Brazylią). 

Drugi lifting (1995)

Drugi lifting Uno odbył się w 1995 roku i objął jedynie rynek Ameryki Południowej. Zmieniły się przetłoczenia na drzwiach, a także wygląd pasa przedniego, który zyskał bardziej kanciaste lampy i inaczej ukształtowany zderzak. Samochód eksportowany był także do Europy do 1997 roku pod marką Innocenti jako Innocenti Mille. Z kolei produkcja na wewnętrznym rynku brazylijskim trwała do 2004 roku, kiedy to przeprowadzono kolejny lifting. W międzyczasie, w 2001 roku samochód zmienił nazwę na Fiat Mille Fire. 

Trzeci lifting (2004)

W 2004 roku Uno przeszło największą od 1989, trzecią w kolei modernizację. Pojawił się zupełnie nowy przedni pas z innymi reflektorami i zmodernizowanym zderzakiem. Zmieniono też wkłady tylnych lamp, a także przeniesiono tablicę rejestracyjną z klapy bagażnika na zderzak. W Brazylii samochód był sprzedawany z silnikiem benzynowo-alkoholowym o pojemności 1,0 dm³ pod nazwą „Fiat Mille Fire” (od 2001 roku), zaś w wersji eksportowej jako „Uno Fire” z silnikiem benzynowym 1,3 dm³. Poza Ameryką Południową, samochód dostępny był w niektórych krajach Afryki. Napędzany był również silnikiem z serii FireFlex 1.0, który przystosowany jest do popularnego w Ameryce Południowej paliwa – benzyny z dodatkiem alkoholu, jednak może być napędzany także benzyną i gazem. W 2009 roku łącznie z odmianami użytkowymi wyprodukowano 179 774 sztuki. Produkcja ostatecznie zakończyła się w 2010 roku, kiedy to przedstawiono drugą generację Uno - pierwszą, zupełnie nową od czasu prezentacji w 1983 roku.