Listonosz Pat

 Do dnia dzisiejszego powstały cztery serie „Listonosza Pata”. Pierwsza powstała w latach '80. Jej akcja była bardzo prosta – w każdym odcinku Pat i Jess rozwozili pocztę mieszkańcom Zielonej Doliny. Różnica polegała na tym, iż każdego dnia była inna pogoda, co było przyczyną różnych komplikacji. Ostatnie dwa odcinki pierwszej serii powstały w roku 1991, mają po 25 minut i posiadają bardziej skomplikowaną treść.

W roku 1994 powstały kolejne dwa odcinki 25-minutowe, nie należące do żadnej serii, nazywane czasami „serią 1,5”. Druga seria powstała w roku 1996. Posiada już bardziej skomplikowaną fabułę, opowiada przede wszystkim o pomysłach i zamierzeniach mieszkańców, w realizacji których pomaga im Pat. Trzecia seria kreskówki powstała na przełomie lat 2003 i 2004. Jest zupełnie odmienna od poprzednich. Pat i Jess przestali być najważniejszymi postaciami, niejednokrotnie za równie ważne uważane są miejscowe dzieci. Odcinki z trzeciej serii posiadają dwa równoległe toki akcji (najczęściej: 1 – Pat; 2 – dzieci). Zmieniła się też trochę technika animacji: podczas mówienia usta postaci nie są jak dotąd nieruchome. Zwrócono także uwagę na upływ czasu: dzieci są teraz zdecydowanie starsze, niektóre nawet nie przypominają „dawnych” siebie (np. Lucy Selby, Sara Gilbertson, Tom i Katy Pottage), a najstarsze osoby w serialu (np. panna Hubbart, major Forbeas, babcia Drayden) w tej serii już się nie pojawiają. Inne postacie (Peter Fogg, George Lancaster) usunięto ze względu na brak wyrazistości, a Sam Woldron po prostu nie pasował do nowej wersji. Oprócz tego doszło kilka nowych postaci (osoby pracujące na stacji) a Zielona Dolina, dzięki pociągowi, przestała być miasteczkiem odciętym od świata. Zlikwidowano będący w serialu od końca I serii pocztowy autobus, ponieważ robiłby konkurencję parowozowi. 

Zasady serialu

”Listonosz Pat” jest serialem, który ma spełniać funkcje wychowawcze. Z tego powodu jest przyjazny widzowi: nie ma bohaterów negatywnych, a występujące postacie nigdy się nie kłócą, za to zawsze pomagają sobie nawzajem. Inna zasada mówi o poczuciu bezpieczeństwa: serial ma sprawiać, iż oglądający go czuje się jak w domu – nie może być obcych postaci (szczególnie statystów). To samo tyczy się obcych miejsc i przedmiotów. Zasady te prowadzą czasem do skrajnych absurdów, np. w odcinku o turystach w miasteczku (z pierwszej serii) cały czas jest mowa o turystach, ale przez cały odcinek Pat tylko znajduje ślady ich pobytu. Gdy w końcu spotyka ich osobiście, scena ta nie zostaje pokazana. W odcinku „Pocztowy Autobus” Pat jedzie z mieszkańcami do pobliskiego miasta (prawdopodobnie do Pencaster). Pokazano gwar wielkiego miasta, jednak przejeżdżający na motorze człowiek to Peter Fogg, a jadąca ciężarówka należy do Teda, który podobno zostawił ją w domu... W nowej, trzeciej serii pojawiły się jednak nowe postacie epizodyczne: takie, które pojawią się tylko w jednym odcinku, ale za to odegrają w nim ważną rolę (np. inspektor kolejowy, św. Mikołaj, kuzyn Pata Mat). Nie zezwolono jednak na statystów, więc w odcinku „Zielony Zając” osoby siedzące w kinie to niewystępujący już bohaterowie, czyli panna Hubbard, Sam Woldron, Peter Fogg; dwoje dzieci wygląda zaś zupełnie tak, jak dawniej Lucy Selby i Tom Pottage. Mimo że Sam Woldron nie występuje w trzeciej serii, niekiedy w tle widać jego samochód. 

Ścieżka dźwiękowa

Zasada „poczucia bezpieczeństwa” dotyczy także ścieżki dźwiękowej serialu. Owce zawsze beczą tak samo, tak samo trzaskają drzwi furgonetki Pata, zawsze hałasuje ona jak mały fiat. Ze względu na to, iż przez lata zmieniali się twórcy, te dźwięki mogłyby ulec zmianie, zadbano jednak o to, aby się tak nie stało. Jedynie w pierwszych odcinkach pierwszej serii niektóre są inne. Jedyny dźwięk, który zmienił się od trzeciej serii to miauczenie Jessa: z puchatego, potulnego głosiku na skrzeczące, kocie miauczenie, które o wiele lepiej wyraża uczucia kota.

Twórcą oryginalnej muzyki był Bryan Daly, jednak zmieniono go w trzeciej serii na innego. Nowa muzyka nie zepsuła serialu, zdobyła nawet większe uznanie niż poprzednia. Piosenka czołówkowa jest wykonywana na tę samą melodię, lecz w nowym wykonaniu, przy akompaniamencie innych instrumentów. 

Postacie

Ze wszystkich serii

• Pat Clifton – główny bohater, listonosz w Zielonej Dolinie. Zaradny i pomysłowy. Inni mieszkańcy często radzą się go w różnych sprawach. Obowiązkowy, bardzo poważnie podchodzi do swojej pracy – nigdy nie zdarzyło mu się nie dostarczyć przesyłki. Jego nieodłącznym kompanem jest kot Jess, a najlepszym przyjacielem Ted Glen. Pat bardzo lubi oglądać jego wynalazki i potrafi rozmawiać z nim godzinami. Nigdy nie odmawia filiżanki herbaty, którą zazwyczaj wszyscy go częstują. Obecność osób apodyktycznych (panna Hubbart, burmistrz Forbeas) sprawia, że traci umiejętność trzeźwego myślenia. Nosi okulary, ubrany w mundur i czapkę pocztowca. Jeździ starą, czerwoną furgonetką z żółtym napisem „Royal Mail” (poczta królewska) i rejestracją PAT 1. W odcinkach 15, 16, 23, 26 posiadał także podobny do niej pocztowy autobus, z numerem rejestracyjnym PAT 2. Czasami korzysta także ze starego roweru. W pierwszych siedmiu odcinkach furgonetka nie miała napisu, a jedynie wymalowaną królewską koronę.
• Jess – czarno-biały kot z różowym nosem i czerwoną obróżką, nieodłączny przyjaciel i towarzysz Pata. Spostrzegawczy, ma dobrą pamięć. Czasami potrafi błyskawicznie przemieszczać się z miejsca na miejsce. Nie może zrozumieć niektórych dziwactw swojego pana, niejednokrotnie się za niego wstydzi. Jak każdy kot lubi czasem porozrabiać. W przeciwieństwie do Pata nie lubi wynalazków Teda, bo wie, że zazwyczaj prowadzą one do katastrofy.
• Sara Clifton – żona Pata. Praktyczna. W przeszłości też pracowała jako listonoszka. W pierwszej i drugiej serii nie pracuje, w trzeciej razem z Nishą otwiera kawiarnię na stacji kolejowej. 
• Alf Thompson – typowy farmer o charakterystycznym, zachrypniętym głosie. Kocha swój stary, rozklekotany traktor i swoje liczne stado owiec. Jest przekonany, że ma talent do śpiewania, jednak w rzeczywistości strasznie fałszuje i chrypi jednocześnie. Posiada nieznośną kozę Rózię i gołębia pocztowego Cedryka, który zawsze potrafi trafić do domu. Alf nie rozumie zasad, którymi kieruje się w życiu Selby. Potrafi nawet złamać jakiś przepis. Ulubione powiedzonko Alfa: „A niech to dziurawy kalosz!”
• Dorota (Dorothy) Thomson – żona Alfa. Typowa farmerka, zawsze występuje w chuście na głowie. Zajmuje się pilnowaniem farmy: odgania wrony od pola, próbuje zapanować 
• nad wszędzie pałętającymi się kurami.
• Ted Glen – po Jessie, najlepszy przyjaciel Pata. Miejscowa złota rączka. Jego pasją są wynalazki. Naprawianie rzeczy idzie mu doskonale, gorzej jest z wynalazkami – niemalże zawsze kończą się katastrofą i stanowią zagrożenie dla zdrowia i życia. Ted ubrany jest w stary, dziurawy, czerwony pulower, robocze spodnie i brązową czapkę. Mieszka w warsztacie pod miasteczkiem, jeździ starą, rozpadającą się ciężarówką marki Land Rover w kolorze wyblakło żółtym, ze zbitym przednim światłem i napisem Builder. W serii trzeciej pomaga Ajayowi naprawiać lokomotywę – Zieloną Rakietę. Czasami podczas jazdy pociągu pełni funkcję palacza. Ted ma pewien bardzo dziwny zwyczaj: kiedy Pat go szuka zawsze znika tak, że nie można go nigdzie znaleźć, a potem pojawia się w najmniej oczekiwanym momencie.
• Artur (Arthur) Selby – miejscowy policjant. Najczęściej ma stopień sierżanta, jednak w serii trzeciej nazywany jest posterunkowym. Jego życie to nieustanne egzekwowanie przepisów. Za pazuchą nosi miniaturowy kodeks. Ponieważ w Zielonej Dolinie próżno szukać przestępców, najczęściej kieruje ruchem i ustawia tabliczki z napisem „Objazd”. Jeździ starym, rozpadającym się rowerem, w rzeczywistości nadającym się tylko na złom. Nigdy jednak nie wlepia sobie mandatu za posiadanie niebezpiecznego dla życia pojazdu. Czasem widać go również w radiowozie. Ponieważ mieszka sam z córką, musi wykonywać czynności dość krępujące dla policjanta, jak np. pranie i gotowanie. Wbrew pozorom, jakie stwarza wizerunek twardego stróża prawa, Selby jest czuły i bardzo zależy mu na rodzinie. Kocha ponad wszystko córkę Lucy, pozwalając jej na wszystko.
• Jeff (Goofy) Pringle – nauczyciel w miejscowej szkole. Bardzo lubi organizować różne wyjścia dla uczniów a także zabawy, przeglądy i prezentacje dla wszystkich mieszkańców. W drugiej serii pomaga mu w tym burmistrz Forbeas. W niektórych odcinkach jego imię to Jeff, a w innych Goofy. 
• pani Goggins – kierowniczka poczty w Zielonej Dolinie. Ma psa – Bonusa. Zajmuje się sortowaniem poczty. Na co dzień spokojna staruszka, jednak kiedy tylko ma okazję, potrafi się zabawić. Jedna z najstarszych osób w miasteczku. W niektórych sytuacjach przestaje już rozumieć młodsze pokolenie. Choć nie daje tego po sobie poznać, bardzo boi się, żeby nie zostać uznaną za „starą i niepotrzebną” a w konsekwencji odrzuconą. Przyjaźni się z pastorem.
• pastor Timms – miejscowy pastor. Mieszka na plebanii przy kościele, nieopodal cmentarza. Pasjonuje się hodowlą róż i muzyką. Jednak dobrze wychodzi mu jedynie gra na pianinie. Kiedy nikt nie patrzy, odrzuca stołek i gra tańcząc jednocześnie. Ma też stary zepsuty gramofon i mnóstwo instrumentów, na których nie umie jednak grać. Przyjaźni się z panią Goggins. Ma siostrę mieszkającą w Pencaster. Ulubione powiedzonka: „Panie, miej nas w swojej opiece!”, „z nieba ci spadł!”, „Wielkie nieba!”, „Bóg mówi <<szukajcie, a znajdziecie>>”, „dobry Boże!”.
• Julia Pottage – matka bliźniaków Katy i Toma.
• doktor Sylwia (Sylvia) Gilbertson – miejscowa lekarka. Lubi tańce latynoamerykańskie i picie herbaty na stoliku w ogrodzie. Podkochuje się w policjancie z wzajemnością.
• Julian Clifton – syn Pata. Podobnie jak jego ojciec jest zaradny i pomysłowy. Miłośnik postaci z komiksów – Kapitana Zappa. Sympatyczny i koleżeński. Ma brązowe włosy, nosi czerwoną bluzkę, zieloną bluzę i szare spodnie. Jego sympatią jest Mira, bliżej przyjaźni się także z Charliem i bliźniakami Tomem i Kety.
• Charlie Pringle – syn pana Pringle'a. Klasowy kujon. Uwielbia matematykę i pokrewne przedmioty. Ma brązowe włosy, nosi niebieski sweter z rakietą, okulary i brązowe spodnie. Nawet kiedy gra w piłkę lub puszcza latawce, stosuje do tego obliczenia matematyczne.
• Lucy Selby – córka sierżanta Selby'ego. Jest zapatrzona w ojca. W 1 i 2 serii ma brązowe włosy związane gumką, żółtą bluzkę, niebieskie ogrodniczki i kokardę w niebieską kratkę. W 2 i 3 serii ma rozpuszczone włosy z żółtą kokardą, nosi turkusową bluzkę, różową bluzę i niebieską spódniczkę. Odbiera pocztę, która przychodzi do szkoły. Umie grać na fujarce i pięknie śpiewa. Lubi kucyki. 
• Bill Thompson – syn Alfa i Doroty. Przebojowy, lubi grę w piłkę, nowoczesną muzykę oraz tańce. Ma czarne włosy, w 1 i 2 nosi żółtą kurtkę, a w 2 i 3 żółtą bluzę, zieloną kamizelkę i brązowe spodnie. Bardzo chce robić coś wyjątkowego, jednak niewiele mu wychodzi, ponieważ jest dosyć niezdarny.
• Katy Pottage – córka Julii Pottage i siostra Toma. W 1 i 2 serii ma żółte włosy uczesane w kucyki związane kokardami w niebieską kratkę, białą koszulę w niebieską kratkę i granatowe ogrodniczki, a czasami niebieską kurtkę i granatową czapkę, w 3 i 4 kucyki są związane kokardami w różową kratkę, nosi różową bluzkę z kołnierzem w różową kratkę i jasnofioletowe spodnie. Lubi bawić się, żartować i pomagać swojej mamie w różnych pracach. Jest odważniejsza od brata.
• Tom Pottage – syn Julii Pottage i brat Katy. W 1 i 2 serii ma żółte włosy, nosi białą koszulę w niebieską kratkę i granatowe ogrodniczki, a czasami niebieską kurtkę i granatową czapkę, w 3 i 4 serii nosi niebieską bluzkę z kołnierzem w niebieską kratkę i granatowe spodnie. Lubi bawić się, żartować i pomagać swojej mamie w różnych pracach.
• Sara Gilbertson – córka pani doktor. W 1 i 2 serii ma krótkie brązowe włosy, kokardę w różową kratkę, czerwoną bluzkę, szalik, brązową kurtkę, spódniczkę tego samego koloru i czerwone buty, w 3 i 4 serii ma brązowe włosy z żółtą opaską, turkusową bluzkę z żółtym kołnierzem i brązowe spodnie. Typowa skarżypyta. Bardzo ciekawska i wścibska. Ulubione powiedzonko: „Proszę pana, proszę pana!”  

  Tylko z serii 1-2

  • panna Hubbard – typowa „stara panna”. Sądząc po wyglądzie, ma grubo po pięćdziesiątce. Na każdym kroku widać u niej staropanieńskie zaniedbanie. Ma konserwatywne poglądy, przywiązuje wagę do dobrego wychowania i przestrzegania przyjętych form zachowania. W związku z tym łatwo się oburza, gdy ktoś zachowuje się nietypowo lub w sposób nieprzystający do jej wyobrażeń. Apodyktyczna. Wbrew pozorom jakie stwarza, jest człowiekiem wrażliwym na piękno, o czym najlepiej świadczy jej ulubione zajęcie – malowanie obrazów.
  • babcia Drayden (w serii 1 i 1,5 jej nazwisko było czytane „drajden”, w serii 2 – „dryden”.) – bardzo leciwa, zabawna staruszka, wracająca ciągle pamięcią do czasów zamierzchłej przeszłości. Bardzo często narzeka na reumatyzm, przez który nie może wykonywać już niektórych czynności, np. wchodzić na pełen starych gratów strych oraz wychodzić za daleko od domu. Posiada różne stare, nieprzydatne przedmioty, np. koło do przędzenia. Jej ojciec grał na tubie. Ulubione powiedzonko: „Kiedy byłam małą dziewczynką ...”
  • burmistrz major Forbes – emerytowany wojskowy. W wojsku robił praktycznie wszystko, latał nawet balonem. Nie może rozstać się z dawnym życiem, zwolennik drylu wojskowego w życiu codziennym (z nim w roli dowódcy). Kolekcjonuje ołowiane żołnierzyki. Władczy i apodyktyczny, zapatrzony w siebie egoista. W drugiej serii ze względu na zdolności przywódcze wybrany na burmistrza. Niestety, wybór okazuje się chybiony: obchodzą go tylko własne korzyści, a nie dobro miasta. Obywateli traktuje jak szeregowych. Mieszka w Dworze Garnera (w serii 1 i 1,5 nazywanym ang. Garner Hall). Czasami pomaga panu Pringle'owi w organizowaniu różnych przeglądów, ale pod jednym warunkiem – to o nim jest ten przegląd. 
  • Sam Woldron – właściciel obwoźnego sklepu – niebieskiego auta ciężarowego z numerem rejestracyjnym SAM 1. Raz na 3 dni jedzie do pobliskiego miasta Pencaster po towar, który potem sprzedaje mieszkańcom Zielonej Doliny. Jest on dla nich głównym dostawcą artykułów wszelakich. Mówi śmiesznym, nosowym głosem. Jest dość zaradny, lecz bardzo wolno kojarzy, o co chodzi. Często dziwi się różnym rzeczom.
  • Peter Fogg – „młodzian a'la lata 70”: posiadacz kwadratowej brody, wirtuoz gry na gitarze, jeździ na motorze.
  • George Lancaster – typowy chłop. Chodzi w starych kaloszach wypchanych słomą, na głowie ma wełnianą czapkę. Interesuje go tylko jedno: jego kury. Utrzymuje się ze sprzedaży ich jaj, jeździ z nimi na targ, zastawia pułapki na lisa. Odwiedzającym go mieszkańcom proponuje podziwianie kur i branie ich na ręce. 

    Tylko z serii 3 i 4

    • Ajay Bains – miłośnik pociągów. Jest zarówno właścicielem stacji, zawiadowcą, jak i maszynistą prowadzącym lokomotywę – Zieloną Rakietę. Ponieważ lokomotywa jest ponad 100-letnim parowozem, wiele czasu musi też poświęcać na jej reperację i wymianę części. Zazwyczaj pomaga mu w tym Ted. Ulubione powiedzonko: „Proszę wsiadać! Drzwi zamykać!”
    • Nisha Bains – żona Ajaya. Razem z Sarą prowadzi kawiarnię na stacji. Pomysł otwarcia kawiarni podsunął im pastor. Do zadań Nishy należy także opieka nad Nikiem.
    • Mira Bains – córka Ajaya i Nishy. Wesoła i sympatyczna. Ma ciemną skórę, czarne włosy z różową spinką, nosi żółto, niebiesko, różową bluzkę i niebieskie spodnie. Lubi żartować, ale za to brak jej wyobraźni. Antytalent w dziedzinie śpiewu. Jej sympatią jest Julian.
    • Nikhil Bains – kilkumiesięczny niemowlak jeżdżący w wózeczku, młodszy brat Miry. Uwielbia pociągi i Jessa, którego wizerunek ma wyhaftowany na ubraniu. Nie rozstaje się ze swoją maskotką – zielonym zającem.